Τις πρώτες ημέρες ενός πολέμου που οι Αμερικάνοι βάφτισαν «απελευθέρωση του ιρακινού λαού από την τυραννία», αρκετοί Ιρακινοί ένιωσαν πράγματι μια νέα ελπίδα. Όπως ο 18χρονος Ουαλίντ Νασίφ, που μεγάλωσε κάτω από την επιρροή της αμερικάνικης κουλτούρας και μάλιστα δημιούργησε το πρώτο μέταλ συγκρότημα στο Ιράκ. Την ημέρα που ο πρόεδρος Μπους έδωσε 48 ώρες προθεσμία στον Σαντάμ για να εγκαταλείψει τη χώρα του, ο Ουαλίντ σκέφτηκε: «αν πρόκειται η ανατροπή του Σαντάμ να κάνει τη ζωή μας σαν χολιγουντιανή ταινία, ας γίνει μια ώρα αρχύτερα». Η οκτάχρονη Σάλι βρισκόταν στη Βαγδάτη την ημέρα που μπήκε στην πόλη ο στρατός. Της είχαν μάθει να φοβάται τους ξένους, τους «δαίμονες του ιμπεριαλισμού που έρχονται να σπείρουν την καταστροφή». Όταν όμως ένας στρατιώτης της πρόσφερε μια σοκολάτα, η άποψή της άλλαξε εντελώς. Ο Αχμέντ Αλ Μπασίρ, που είναι σήμερα ο πιο διάσημος κωμικός του Ιράκ, τη χρονιά της εισβολής ήταν κι αυτός ένας αγγλομαθής έφηβος που ζήλευε τον αμερικάνικο τρόπο ζωής και ανυπομονούσε να γνωριστεί με τους ξένους στρατιώτες που θα έρχονταν στην πόλη του. Την ημέρα που το άγαλμα του Σαντάμ γκρεμίστηκε από την κεντρική πλατεία της Βαγδάτης, πολλοί πίστεψαν πως η τυραννία μόλις τελείωσε. Όμως κανείς δεν ήξερε ότι ο πόλεμος δεν είχε καν αρχίσει.